Kultowy serial BLUE ujmuje czułością, humorem i autentycznym spojrzeniem na rodzinne relacje. Finałowa trylogia trzeciego sezonu porusza temat emocji towarzyszących zmianom i nowym początkom, przypominając przy tym, za co widzowie pokochali wcześniejsze przygody rodziny Łączków.
Kultowy serial „BLUE” ujmuje czułością, humorem i autentycznym spojrzeniem na rodzinne relacje. Finałowa trylogia odcinków trzeciego sezonu – z wyjątkowo wydłużonym metrażem odcinka „Tablica” – zaprasza do refleksji nad emocjami związanymi ze zmianami i nowymi początkami. W tę wzruszającą opowieść twórcy wplatają także nawiązania do wcześniejszych przygód rodziny Łączków, przypominając za co widzowie na całym świecie pokochali tę wyjątkową produkcję współtworzoną przez BBC.
Trzy powiązane odcinki – „Koszo-duszek”, „Tablica” i „Prezent” – układają się w opowieść o rodzinie Łączków stojącej wobec nowych wyzwań i zmian. W domowych zabawach, pełnych wyobraźni i humoru, kryją się pytania o to, czym jest dom, rodzina i bliskość. Od zabawy w udawanie, przez momenty niepokoju, po czułe spojrzenie w przyszłość – towarzyszymy ulubionym bohaterom w ich codziennym dorastaniu i odkrywaniu, że każda zmiana może być początkiem czegoś dobrego.
Inspiracją dla fabuły była codzienność twórcy serialu, Joe Brumma, który czerpał z własnych doświadczeń rodzinnych. Ta szczerość i autentyczność stały się znakiem rozpoznawczym „”BLUE”, podobnie jak przemyślana, dopracowana warstwa wizualna i wyjątkowa oprawa muzyczna. Serial zdobył m.in. BAFTA Children’s Award, International Emmy Kids Award i prestiżową Peabody Award, a jego odcinki cieszą się rekordową oglądalnością.
„BLUE” jest częścią oferty CBeebies – kanału BBC dla najmłodszych, który od lat promuje wartościowe programy rozwijające wrażliwość, wyobraźnię i ciekawość świata. Serial doskonale wpisuje się w tę misję, pokazując, że poprzez zabawę można odkrywać emocje, budować więzi i z czułością uczyć się życia razem.
ENG
The beloved series BLUEY captures tenderness, humour and an authentic look at family life. The final trilogy of the third season delves into the emotions that accompany change and new beginnings, while also reminding audiences why they fell in love with the earlier adventures of the Heelers’ family.
The iconic series invites viewers to reflect on emotions surrounding transitions and fresh starts, with the extended episode THE SIGN offering particularly poignant moments. Interwoven with these stories are nods to previous adventures of the Heeler family, celebrating the qualities that have won the hearts of audiences worldwide in this exceptional production co-created by the BBC.
Three connected episodes – GHOSTBASKET, THE SIGN and SURPRISE! – form a narrative about the Heeler family facing new challenges and changes. Through imaginative and humorous domestic play, the series raises questions about what makes a home, a family, and a sense of closeness. From games of make-believe to moments of unease to tender glimpses into the future, we accompany the beloved characters as they grow up and discover that every change can mark the start of something wonderful.
The stories are inspired by the everyday life of series creator Joe Brumm, who drew on his own family experiences. This honesty and authenticity have become hallmarks of BLUEY, alongside its carefully crafted visuals and outstanding musical design. The series has earned numerous accolades, including the BAFTA Children’s Award, the International Emmy Kids Award, and the prestigious Peabody Award, with its episodes achieving record-breaking audiences.
BLUEY forms part of CBeebies, the BBC’s channel for young viewers, which has long championed programming that nurtures sensitivity, imagination and curiosity. The series perfectly embodies this mission, showing that through play, children can explore emotions, build relationships, and learn to navigate life together with tenderness.
Londyn po 11 września. Bohaterka nazywa się Ona (Joan Allen), bohater nazywa się On (Simon Abkarian). Mają romans i stopniowo poznają się coraz lepiej. Ona jest mikrobiolożka urodzoną w Irlandii i wychowaną w USA, On jest chirurgiem z Bejrutu, który wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Punkt wyjścia, który w rękach innych twórców mógł skończyć się melodramatem wątpliwej jakości, w ujęciu Potter staje się przewrotnym i bez mała poruszającym obrazem kryzysu małżeńskiego, różnic kulturowych i nieusuwalnych napięć między kobiecością w wydaniu Zachodnim a męskością wykutą w realiach Bliskiego Wschodu.
Miarą ekscentryczności filmu jest użycie przez Potter, która była także autorką scenariusza, pentametru jambicznego w dialogach. Wypowiadane przez postaci, brzmią niekiedy jak uwspółcześniona inscenizacja jednej z szekspirowskich tragedii. Brechtowski, alienujący, wymiar TAK zwielokrotnia też obecność narratorki (Shirley Henderson): sprzątaczki pracującej u zamożnych pracodawców, która zwraca się wprost do kamery i przedstawia nam własną filozofię brudu.
TAK zachwycił między innymi wielbiciela twórczości Potter, krytyka Rogera Eberta, który był pod wrażeniem bijącego z ekranu erotyzmu i trafnie zauważył, że tytuł filmu odnosi się do monologu Molly Bloom z „Ulissesa” Jamesa Joyce’a. Z perspektywy dwóch dekad fascynujący jest też sposób, w jaki reżyserka szkicuje spotkanie pozornie niepasujących do siebie osób w epoce wzmożonej „wojny z terroryzmem”. W momencie strachu i zagrożenia, Potter stawia na afirmację: TAK!
ENG
Set in post-9/11 London, YES follows the eponymous characters: She (Joan Allen) and He (Simon Abkarian) as they begin a tentative romance. She is a microbiologist, born in Ireland and raised in the United States; he, a surgeon from Beirut, has emigrated to the UK. What could have been a standard melodrama in less daring hands becomes, in Potter’s vision, a sly, poignant exploration of marital crises, cultural differences, and the tensions between Western notions of femininity and masculinity forged in the realities of the Middle East.
Potter, who also wrote the screenplay, infuses the dialogue with iambic pentameter, giving lines a modernised Shakespearean tragedy resonance. The Brechtian, alienating effect is heightened by the presence of the narrator (Shirley Henderson), a cleaner employed by the wealthy, who addresses the camera directly, sharing her own philosophy of dirt.
YES delighted critics, including Roger Ebert, who praised its erotic charge and noted the film’s title alludes to Molly Bloom’s monologue in James Joyce’s Ulysses. Two decades on, the film remains a fascinating portrait of two seemingly mismatched individuals in an era of heightened “war on terror”, where Potter affirms: YES!
Sarah Gavron zrobiła film wspólnotowy: zaprosiła do współpracy niemalże same kobiety i nastoletnie dziewczyny, by w toku warsztatów i improwizacji wypracować niezwykle czuły, witalny, a przy tym dramatyczny portret dziewczyńskiego dojrzewania – wśród przyjaciółek, które stają się oparciem w najgorszych momentach życia.
Rocks to ksywka Sholi, piętnastolatki ze wschodniego Londynu, która pewnego dnia musi się zmierzyć z nagłym odejściem pogrążonej w depresji matki. Zostaje sama, odpowiedzialna za siebie i młodszego brata, z drobnymi na podstawowe zakupy. Usilnie stara się zachować pozory normalności, dbać o szkołę, o codzienną rutynę. Sytuacja szybko jednak zaczyna ją przerastać. Po kilku nocach w domach koleżanek i w tanich hostelach, musi podjąć najtrudniejszą z decyzji.
Reżyserka nie korzysta jednak z klisz surowego realizmu społecznego. Polega na intensywności młodych aktorek i na energii dziewczyńskiej przyjaźni – mądrej, otwartej, wrażliwej. ROCKS serwuje też pulsujący życiem obraz rozmaitych kultur, z których wywodzą się bohaterki, na pierwszym miejscu stawia wspólnotę i unika jakiejkolwiek wiktymizacji. Podkreśla też niezwykłą moc solidarności. Nawet jeśli zakończenie filmu trudno nazwać happy endem, dzieło Gavron emanuje siłą, jaką daje wspólnota. To także rodzaj feministycznego manifestu – Rocks i jej przyjaciółki są silne i sprawcze, wystarczy im zaufać.
ENG
Sarah Gavron has created a truly collective film, collaborating almost exclusively with women and teenage girls, developing - through workshops and improvisation - an extraordinarily tender, vital and deeply moving portrait of girlhood and coming of age, where friendship becomes a lifeline in the darkest moments.
Rocks is the nickname of Shola, a fifteen-year-old from East London who suddenly finds herself alone after her mother, struggling with depression, abandons the family. Now left with her younger brother and only a few coins for groceries, she does her best to maintain appearances: she goes to school, keeping up a daily routine. Soon, the situation becomes impossible to manage. After several nights spent at friends’ houses and in cheap hostels, she must make an agonising decision.
Gavron steers clear of the clichés of grim social realism. Instead, she relies on the raw intensity of her young cast and the vibrant energy of female friendship – wise, open and emotionally attuned.
ROCKS also presents a vibrant picture of the diverse cultures from which the protagonists originate, prioritising community and avoiding any victimisation. It highlights the transformative power of solidarity. Even if its ending is far from a fairy-tale one, Gavron’s film radiates the strength that comes from togetherness. It is, in many ways, a feminist statement: Rocks and her friends are resilient and capable – they only need to be trusted.
Zapraszamy dzieci, rodziców i dziadków na kolejne spotkanie w kinie z cyklu CZAS NA BAJKĘ Z DZIADKAMI. Tym razem wybierzemy się w daleką podróż – od Hiszpanii, przez Himalaje, aż po egzotyczne wyspy Polinezji. Porozmawiamy o tym, jak kiedyś wyglądały podróże, ile trwa lot w odległe miejsca i jakie niezwykłe przygody czekały na śmiałków odkrywających świat. Oglądaniu bajek towarzyszyć będą zabawy, rozmowy i zgadywanki, które połączą wspomnienia dorosłych z dziecięcą ciekawością świata.
W programie:
- W Hiszpanii (seria: Bolek i Lolek w Europie), reż. Stanisław Dulz, Marian Cholerek, Polska, 1985, 10 min 33 sek.
- Na tropach Yetii (seria: Bolek i Lolek wyruszają w świat), reż. Lechosław Marszałek, Polska, 1970, 9 min.
- Na wyspach Polinezji (seria: Bolek i Lolek), reż. Władysław Nehrebecki, Polska, 1968, 10 min.
Grupa nastoletnich ministrantów, sfrustrowana obojętną postawą dorosłych i instytucji Kościoła wobec niesprawiedliwości społecznej, postanawia wdrożyć własny, nietypowy plan odnowy moralnej. Uzbrojeni w młodzieńczy bunt i własną interpretację Pisma Świętego zakładają podsłuch… w konfesjonale, aby lepiej poznać swoich sąsiadów. Zamaskowani niczym Zorro i z ambicjami na miarę Robin Hooda, stają się sędziami w swoim osiedlowym świecie, pomagając potrzebującym i wymierzając kary za grzechy. Jednak ich misja zamienia się w niebezpieczną grę, a chłopcy, stosując własny, idealistyczny kodeks honorowy, zaczynają balansować na cienkiej granicy między dobrem a złem. Prawdziwe życie blokowiska miesza się z misją wprost z komiksów o superbohaterach, ale zamiast peleryn, bohaterowie noszą komże.
Film balansuje między dramatem a czarnym humorem, a jego styl przypomina bardziej rapowy manifest niż szkolną katechezę. „Ministranci” to kino, które nie boi się zadawać trudnych pytań o religię, wspólnotę, winę i odkupienie — ale robi to bez kaznodziejstwa, a z luzem, emocją i mocą autentycznego przekazu.
Gatunek: komediodramat