Klub filmowy „Si, Señor!” – Rzeka

Film dokumentalny, które jest przede wszystkim ostatnim bardzo osobistym, szczerym wywiadem z bohaterem. Film dopełnia ponad 30 wypowiedzi jego najbliższych przyjaciół, między innymi : Janusza Gajosa, Janusza Głowackiego , Jerzego Derfla, Janusza Senta, Włodzimierza Korcza, Ewy Bem, Janusza Stokłosy, Ireny Santor, Michała Bajora, Magdy Zawadzkiej, Krystyny Jandy, Rodziny i tych, którzy z nim tworzyli i dla których tworzył: wybitni kompozytorzy, aktorzy, piosenkarze. Te niezwykle uczciwe, bez cenzury, opowieści o Wojtku zbudowały portret niezwykłego artysty, ale też człowieka z wyraźnym pęknięciem, zmagającego się z ludzkimi słabościami.

reż. Witold Leszczyński, 1982

czas trwania: 88’

Kaziuk (K. Majchrzak) żyje w zgodzie z naturą, tradycją i panem Bogiem. Przy boku ma żonę (A. Seniuk), ojca, syna, córkę, kobyłę, krowę, psa i kury. Do wsi Taplary przyjeżdża do pracy nauczycielka (J. Sienkiewicz) z miasta. Jej pojawienie się wprowadza niepokój, zapowiada zmiany, rozbija poczucie jedności z czasem wiecznym i jego legendami. Kaziukiem targają sprzeczne uczucia: bunt wobec nowoczesności i ciekawość, pogarda i pożądanie wobec panny Joli. Namawia chłopów do przekopania świętej górki, która kryje złotego konia. Nie znajdują skarbu. Ścina święte drzewo, które było mu bratem. Niespodziewanie dla mieszkańców staje się rzecznikiem postępu. Witold Leszczyński, reżyser zdobył uznanie wybitym debiutem fabularnym „Żywot Mateusza” (1967), zaskoczył nowofalową „Rewizją osobistą” (1972) zrealizowaną w duecie reżysersko-operatorskim z Andrzejem Kostenko. „Konopielka” jest adaptacją powieści Edwarda Redlińskiego (1973), pisarza z nurtu wiejskiego, współscenarzysty filmu. Pisarz współpracował z filmem polskim przy scenariuszach do filmów: „150 na godzinę” (1971), „Awans” (1974), „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997), „Requiem” (2001). Film Leszczyńskiego zdobył Srebrne Lwy Gdańskie (1983), główną nagrodę krytyków na festiwali w Haugesund, Złotą Laseczkę i Nagrodę Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Komediowych w Vevey w Szwajcarii (1983).

dramat psychologiczny, wojenny | reż. Andrzej Żuławski | Polska, 1971

czas trwania: 103 min.

Michał (L. Teleszyński), młody mężczyzna, utraciwszy żonę i syna, zabitych na jego oczach, postanawia włączyć się w konspirację w okupowanym Lwowie. W czasie ucieczki przed Niemcami trafia przypadkowo do mieszkania kobiety. Helena (M. Braunek) łudząco przypomina jego żonę

Pablo Picasso (1881-1973) – tytan pracy i wulkan kreatywności, który nie tylko zatarł różnicę pomiędzy sztuką a rzemiosłem, ale też w dzieło potrafił zmienić zwykłą szczotkę, konewkę czy rower. Pozostaje jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych artystów w historii, autorem przeszło dwudziestu tysięcy obrazów i obiektów.

Zrealizowany przy okazji 50. rocznicy jego śmierci film „Picasso. Buntownik w Paryżu” Simony Risi to portret życia spełnionego, ale i złożonego ze sprzeczności – dokumentalna podróż przez lata biedy i szalonego sukcesu, światła i mroku, pasji i destrukcji, kawiarnianych hulanek i politycznego zaangażowania.

Z jedną walizką, nie znając francuskiego – tak młodziutki Pablo postanowił podbić Paryż. Film skupia się na latach spędzonych w kipiącym twórczą energią mieście, który stał się drugim domem pochodzącego z Malagi malarza. Jako hiszpański imigrant był na celowniku policji, jako artysta rewolucjonizujący sztukę błyskawicznie podbił salony. Jego styl wciąż ewoluował, malował intensywnie i niechętnie rozstawał się z pracami. „Jestem swoim najlepszym kolekcjonerem" mawiał, a 5 tysięcy należących do niego obiektów stanowi dziś bezcenny zbiór paryskiego Muzeum Picassa. Film daje nam unikalną szansę odwiedzenia zorganizowanej tam z okazji 50. rocznicy śmierci artysty wielkiej wystawy, której scenografię współtworzył słynny brytyjski projektant, Paul Smith.

Dokument Risi to również portret zmieniającego się Paryża i panorama XX wieku, który artysta kształtował, będąc zarazem przenikliwym kronikarzem burzliwej epoki. Ustami ekspertów i kuratorów „Picasso. Buntownik w Paryżu” rozszyfrowuje ukrytą w dziełach symbolikę, tłumaczy, jak kolejne doświadczenia i spotkania wpływały na ewolucję stylu. Ale geniusz miał również swoją mroczną stronę, o której zaświadczają wspomnienia jego partnerek. Filmowa opowieść przynosi także krytyczne spojrzenie na biografię i twórczość Pabla Picassa, przypominając, że często za spektakularną karierą „wielkiego mężczyzny” stoją zapomniane lub niedoceniane kobiety.