[PL]
Morvern Callar (Samantha Morton), dziewczyna pracująca w supermarkecie w portowym miasteczku gdzieś w Szkocji, budzi się w bożonarodzeniowy poranek i odkrywa, że jej partner popełnił samobójstwo. Wśród rzeczy, które po sobie zostawił, są: spisany na komputerze list pożegnalny („Nie próbuj zrozumieć, to było najlepsze rozwiązanie” – można w nim przeczytać), muzyczna składanka nagrana na kasecie magnetofonowej, starannie zapakowane prezenty świąteczne, pieniądze na pogrzeb oraz… maszynopis swojej nigdy nieopublikowanej powieści. Morvern nikogo nie informuje o tej tragicznej śmierci. Nie pozbywa się ciała chłopaka (przynajmniej nie od razu), ale za to usuwa jego nazwisko z tekstu i zastępuje je własnym. Następnie wysyła materiał do oficyny, która gotowa jest wydać książkę. Mając dostęp do konta bankowego mężczyzny, postanawia skorzystać ze znajdujących się na nim kilkuset funtów. Swą najlepszą przyjaciółkę Lannę (nieparająca się wcześniej aktorstwem Kathleen McDermott), której mówi, że ukochany od niej odszedł, zabiera na wakacje do Hiszpanii. Drugi pełnospektaklowy film Lynne Ramsay, doceniony dwiema nagrodami na festiwalu w Cannes, to oparta na eksperymentalnej powieści Alana Warnera z 1995 roku historia młodej kobiety, która wyrusza w podróż ku nowemu życiu, nie tylko w sensie fizycznym, uchwyconym bezpośrednio w warstwie wizualnej (od wyspiarskich szarości po iberyjski blask), ale i metaforycznym. Tyle wszak dzieje się w głowie Morvern, że – idąc tropem debiutanckiego dzieła Ramsay – wszystko to, co rozgrywa się na ekranie, można by nazwać snem.
[ENG]
Morvern Callar (Samantha Morton), a girl working at a supermarket in a port town somewhere in Scotland, wakes up on Christmas morning to discover that her partner has committed suicide. Among the things he left behind are: a farewell letter written on the computer (’Don’t try to understand, it was the best solution’ – one can read in it), a music mixtape recorded on a cassette tape, carefully wrapped Christmas presents, money for the funeral, and…a manuscript of his unpublished novel.
Morvern does not inform anyone of this tragic death. She does not get rid of her boyfriend’s body (at least not immediately), but instead removes his name from the manuscript and replaces it with her own. She then sends the material to a publishing house willing to release the book.
Having access to her boyfriend’s bank account, she decides to use the few hundred pounds he had there. She takes her best friend Lanna (Kathleen McDermott, not previously involved in acting), whom she tells that her lover has left her, on a holiday to Spain.
The second feature film by Lynne Ramsay, awarded two prizes at the Cannes festival, is based on Alan Warner’s experimental novel from 1995, telling the story of a young woman embarking on a journey towards a new life, not only in a physical sense, directly captured in the visual layer (from the Scottish greys to the Iberian brightness), but also in a metaphorical sense. However, so much is happening in Morvern’s head that – following the path of Ramsay’s debut work – everything that unfolds on the screen could be called a dream.
Seans bezpłatny- wejściówki dostępne w kasie Kina Muza
Nocą, na opuszczonym cmentarzu, żołnierze odkopują grób. Wydobyte zwłoki ożywają. W zaciśniętej dłoni mężczyzna trzyma zwinięty rulon pergaminu - pamiętnik, dla którego dopuszczono się potajemnej ekshumacji. Ożywiony trup Roberta rozpoczyna opowieść o swoim życiu: zrodzony z grzechu, z miłości pozamałżeńskiej, nienawidził swego starszego brata, spłodzonego w legalnym małżeństwie. Dwóch młodzieńców wychowuje się po sąsiedzku, ale w dwóch odmiennych środowiskach. Starszy brat ceni sobie radości życia doczesnego, Robert zagłębia się w analizie grzechu, walcząc z ukrytymi pragnieniami, które wykorzystuje w swych manipulacjach Szatan, przyjmujący postać Nieznajomego...
Reżyser kolejny raz sięgnął tutaj po literaturę, która wydawała się nieprzekładalna na język filmu. Dzieło inspirowane jest utworem szkockiego poety Jamesa Hogga, stanowiącym rodzaj romantycznego poematu, będącego po części opowieścią grozy, który analizuje zależność woli i czynów człowieka od mrocznej strony jego duszy. Has zbudował swoją opowieść korzystając z motywu sobowtóra, co dało mu możliwość wprowadzenia interesujących rozwiązań. Obok wątku psychologicznego istotną rolę w filmie odgrywa wizja plastyczna reżysera i sposób organizowania przestrzeni. Film Hasa trudno odczytać jednoznacznie. Stanowi on raczej symboliczną przypowieść o ludzkim losie, który musi się wypełnić zgodnie z przeznaczeniem.
Ceniony reżyser filmowy Salvatore Di Vita (Jacques Perrin) pewnej nocy odbiera telefon. Wiadomość, którą usłyszy, zapoczątkuje lawinę nostalgicznych wspomnień, których łącznikiem będzie kino. To właśnie tam po II wojnie światowej mały Totò (Salvatore Cascio) bezpamiętnie zakochał się w magii „ruchomych obrazów”. Chłopczyk pragnie tylko jednego: zaprzyjaźnić się z kinooperatorem Alfredo (Philippe Noiret). Zadanie to będzie jednak trudniejsze niż mu się wydaje. Tytułowe „Cinema Paradiso”– jego niesamowita i równie osobliwa widownia oraz bogaty repertuar – staną się tłem dla niezapomnianych przygód dorastającego na sycylijskiej prowincji bohatera, jego pierwszej „wielkiej miłości”, aż do czasu wyjazdu z rodzinnego miasteczka.
„Cinema Paradiso” pozostaje do dziś najpiękniejszym „listem miłosnym do kina”, jaki kiedykolwiek spisano na taśmie filmowej. Ta ponadczasowa opowieść o przyjaźni, marzeniach, dorastaniu i wielkiej fascynacji X Muzą porwała serca widzów na całym świecie.
Paryż, rok 1963. Najmłodszy z rodzeństwa, Roland, jest wyjątkowym chłopcem. Lekarze orzekli, że nigdy nie będzie chodził, ale jego uparta matka – Esther – nie przyjmuje tego do wiadomości. Dzięki niezachwianej nadziei i wyparciu złych myśli, podejmuje walkę przeciwko (wydawałoby się) nieubłaganemu losowi. Jej ogromna charyzma oraz miłość, jej siła przekonywania, jej chęć do zabawy oraz skłonność do medycyny alternatywnej stanowią świat, w którym Roland poznaje cudowne życie, jakie jego matka sobie dla niego wymarzyła.
Film nie należy do wiernych adaptacji jednej z najznakomitszych powieści polskiej literatury, lecz stanowi swobodną kreację w oparciu o jej wątki. Reżyser uwypuklił osobisty dramat Wokulskiego, wpisany w obyczajową mozaikę Warszawy końca XIX wieku. Cechą postaci Wokulskiego jest wewnętrzne rozdarcie spowodowane nieodwzajemnioną miłością do Izabeli Łęckiej, nieszczęściem zaś – jego nazbyt romantyczna postawa i nieporadność samotnika zagubionego w snobistycznym, groteskowym społeczeństwie, którego życie Has maluje w iście turpistycznych obrazach.