7.12. Klub Filmowy „Si, Señor!” – Poprzednie życie

„Poprzednie życie” to love story, która z lekkością i wdziękiem definiuje na nowo zasady ekranowego romansu, rozkochując w sobie widzów Sundance, Berlinale i fanów studia A24. To na wskroś współczesny film, który goi złamane serca, daje szansę miłości, godzi przeszłość z przyszłością, uczy rozstawać się bez gniewu i z nadzieją na nowy początek. Dokonuje przy tym niemożliwego: sprawia, że zakochacie się w każdym z trojga bohaterów.

In-Yun to koreańskie przekonanie, że ludzie zbliżają się do siebie, bo ich dusze poznały się w poprzednich wcieleniach. Nora (Greta Lee) i Hae Sung (Teo Yoo) dorastali razem w Korei Południowej. Rozdzieleni przez los jako dzieci, odnajdują się po latach dzięki mediom społecznościowym. W końcu miłosna i migrancka odyseja zaprowadzi oboje do Nowego Jorku. Nora jest już wtedy mężatką, a Hae Sung świeżo upieczonym singlem. „Co by było, gdyby?” – to pytanie nie przestaje kołatać w ich głowach. A także w głowie męża Nory (John Magaro), zaskoczonego nagłą wizytą Koreańczyka. „Poprzednie życie” przywołuje ducha trylogii Richarda Linklatera i najlepszych nowojorskich opowieści filmowych. Historii rozpiętej między Nowym Jorkiem i Seulem, nowoczesną technologią i upragnionym dotykiem, wspomnieniami i teraźniejszością, towarzyszą echa buddyjskiej refleksji nad przeznaczeniem i duchowym wymiarem relacji.

Nie ma takich wydarzeń

Porwany

kino

Oparta na faktach historia Edgarda Mortary, żydowskiego chłopca porwanego przez papieża, siłą odebranego rodzinie i wyrwanego z tradycji, w której się wychowywał. Film prowadzi intensywne
i intrygujące śledztwo wokół zbrodni Kościoła Katolickiego mocno rezonujące z obecnymi czasami, aktualne i ukazujące instytucję Kościoła niczym mafię.

Rok 1858, żydowska dzielnica Bolonii. Pod osłoną nocy Gwardia Papieska wdziera się do domu rodziny Mortarów. Na rozkaz kardynała mają zabrać Edgarda, ich siedmioletniego syna, i wysłać
do Rzymu. Dziecko zostało w tajemnicy ochrzczone przez swoją opiekunkę, a prawo papieskie jest nieubłagane: musi otrzymać katolickie wychowanie. Zrozpaczeni rodzice Edgarda zrobią wszystko, żeby odzyskać syna. Podejmują walkę, która szybko nabiera wymiaru politycznego. Jednak Kościół
i papież nie zgadzają się na zwrot dziecka, chcąc umocnić swoją coraz bardziej słabnącą władzę…

Reżyserii podjął się jeden z najwybitniejszych i wielokrotnie nagradzanych włoskich twórców kina Marco Bellocchio, który nie tracąc nic ze swojej gniewnej natury, wciąż tworzy kino spektakularne
i mocne.

Reż. Marco Bellocchio
Prod. Włochy/Francja/Niemcy, 134 min

Konopielka

kino

reż. Witold Leszczyński, 1982

czas trwania: 88’

Kaziuk (K. Majchrzak) żyje w zgodzie z naturą, tradycją i panem Bogiem. Przy boku ma żonę (A. Seniuk), ojca, syna, córkę, kobyłę, krowę, psa i kury. Do wsi Taplary przyjeżdża do pracy nauczycielka (J. Sienkiewicz) z miasta. Jej pojawienie się wprowadza niepokój, zapowiada zmiany, rozbija poczucie jedności z czasem wiecznym i jego legendami. Kaziukiem targają sprzeczne uczucia: bunt wobec nowoczesności i ciekawość, pogarda i pożądanie wobec panny Joli. Namawia chłopów do przekopania świętej górki, która kryje złotego konia. Nie znajdują skarbu. Ścina święte drzewo, które było mu bratem. Niespodziewanie dla mieszkańców staje się rzecznikiem postępu. Witold Leszczyński, reżyser zdobył uznanie wybitym debiutem fabularnym „Żywot Mateusza” (1967), zaskoczył nowofalową „Rewizją osobistą” (1972) zrealizowaną w duecie reżysersko-operatorskim z Andrzejem Kostenko. „Konopielka” jest adaptacją powieści Edwarda Redlińskiego (1973), pisarza z nurtu wiejskiego, współscenarzysty filmu. Pisarz współpracował z filmem polskim przy scenariuszach do filmów: „150 na godzinę” (1971), „Awans” (1974), „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997), „Requiem” (2001). Film Leszczyńskiego zdobył Srebrne Lwy Gdańskie (1983), główną nagrodę krytyków na festiwali w Haugesund, Złotą Laseczkę i Nagrodę Publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Komediowych w Vevey w Szwajcarii (1983).

Księżniczka Mononoke

kino

animacja | reż. Hayao Miyazaki | Japonia, 1997

czas trwania: 133 min.

Film dla widzów od 13. roku życia.

Zapierająca dech w piersiach „Księżniczka Mononoke" przenosi widzów do świata leśnych stworzeń, demonów i magii. Ta proekologiczna animacja Hayao Miyazakiego zadaje pytania o relację człowieka z przyrodą, wpisaną w naturę przemoc czy o granice podziałów na dobro i zło.

Dawno temu, gdy przyroda była jeszcze nieujarzmiona, a ziemię zamieszkiwały bóstwa pod postacią zwierząt, młody wojownik Ashitaka zostaje dotknięty śmiertelną klątwą przez demonicznego dzika. W nadziei na odnalezienie lekarstwa, mężczyzna wyrusza w daleką podróż do tajemniczej, leśnej krainy. Wkrótce zostaje wciągnięty w sam środek konfliktu między stojącą na czele Żelaznego Miasta, ambitną panią Eboshi, a waleczną księżniczką Mononoke, dziewczyną wychowaną przez wilki, która nie cofnie się przed niczym, aby powstrzymać ludzi przez zniszczeniem lasu. Co wygra – ludzka chciwość, postęp czy natura?

Porywająca wizualnie „Księżniczka Mononoke" to mistrzowska opowieść o starciu cywilizacji z siłami przyrody, uznawana za jeden z kamieni milowych współczesnej animacji. Film rozsławił kierowane przez Miyazakiego Studio Ghibli, zdobywając dla niego rzesze nowych fanów na całym świecie.

Rejs

kino

reż. Marek Piwowski, 1970

czas trwania: 66’

Zwykła wycieczka po Wiśle zamienia się w szopkę ku czci kapitana. Obywatele nie potrafią już odpoczywać prywatnie i bez programu. Kaowiec nie grzeszy inteligencją, a mimo to mnożą się pomysły: święto kapitana, bal maskowy, quiz z wiedzy ogólnej, zbiorowa gimnastyka, gra w salonowca. Film był debiutem fabularnym Marka Piwowskiego, który w latach 60. zasłynął znakomitymi filmami dokumentalnymi ukazującymi w krzywym zwierciadle realia naszej małej stabilizacji. W przypadku „Rejsu” trudno utożsamić film jedynie z nazwiskiem reżysera, bowiem na planie panowała atmosfera improwizacji i wiele twórczego wkładu wnieśli współpracownicy i goście. W tym gronie należy wyróżnić współscenarzystów: Janusza Głowackiego – prozaika i dramaturga i Jerzego Karaszkiewicza – artystę STS, Stanisława Tyma – artystę STS, dramaturga, Jerzego Dobrowolskiego - aktora i twórcę kabaretów „Koń” i „Owca”, Andrzeja Dobosza – krytyka literackiego. To właśnie w tej komedii narodził się legendarny duet aktorski Jana Himilsbacah i Zdzisława Maklakiewicza. „Rejs” osiągnął w Polsce status filmu kultowego, a dialogi weszły na trwałe do potocznej polszczyzny jako przykłady peerelowskiej nowomowy. I miejsce w ankiecie tygodnika „Polityka” w kategorii: Najciekawsze filmy polskie XX wieku świadczy o tym, że „Rejs” króluje nie tylko pośród polskim komedii, ale też ponad dramatami i innymi gatunkami.